დარწმუნებული ხართ?
„მზია ხეთაგურმა კარგად იცის, რა თქვას და როგორ თქვას. მან ისიც იცის, რომ მისი ლექსით ტრაგიკული ქართული ყოფიერება გამოხატავს თავს – დეჰუმანიზებული, დეჰეროიზებული, გამოშიგნული გარემო, სადაც ადგილი აღარ რჩება სულიერი წონასწორობისა და უბრალო ადამიანური ბედნიერებისათვის“, – ვკითხულობთ კრებულის ერთ-ერთ შესავალ წერილში.
