ნინო გვაზავა - ანგელოზის დედა

მე არ ვირჩევ ჩემს გზას, გაუკვალავი გზა თავად მირჩევს...

სულ მეჩქარება, ვთვლი, რომ დრო ცოტაა

იქნებ მარადისობაში წამი ხარ, რომელმაც გაქრობამდე უნდა მოასწრო და მარადისობაში ვარსკვლავად აენთო.

ცხოვრების ყველა ეტაპზე ვსვამ კითხვას, ვინ ვარ! ან რატომ ვარ! რომელ გზაზე წავიდე და ბოლოს და ბოლოს რისთვის.

შემოდგომა. ფერიცვალების გარეშე გაიძარცვა ხეები. არც მისი უძლური სითბო გამეფებულა, იქნებ ისე მციოდა ვერ ვიგრძენი.

ყველაზე უგულო შემოდგომა, ქარიშხლის წინ რომ იცის ხოლმე, გაირინდა, დადუმდა. იქნებ ასე გამოხატა თანაგრძნობა...ვინ იცის?!

ალბათ ოდესმე მოვა გაზაფხული.

ნეტავ როგორ შევეგებებით ერთმანეთს?!